Ουράνια σώματα.

Υπάρχει ένας αχανής κόσμος ακριβώς επάνω από το κεφάλι μας που περιμένει να τον ψηλαφήσουμε. Αρκετοί συνάνθρωποί μας το κάνουν. Ασχολούνται με την Αστρονομία ερασιτεχνικά και ανοίγουν νέους ορίζοντες στη σκέψη τους και την αναζήτησή τους.

Τα ουράνια σώματα αποτελούν ένα αναπόσπαστο κομμάτι του φυσικού μας περιβάλλοντος και η παρουσία τους εξάπτει τη φαντασία και την περιέργεια του ανθρώπινου είδους, που αναζητά εναγώνια να αυτοπροσδιοριστεί μέσα στον χώρο και τον χρόνο. Έτσι, ο νυχτερινός έναστρος ουρανός γοητεύει πολλούς ανθρώπους ανεξάρτητα από το φύλο και την ηλικία τους, οι οποίοι επιθυμούν να γνωρίσουν τον αχανή ουράνιο κόσμο από κοντά.

Η γνωριμία με τον ουράνιο κόσμο και την επιστήμη που ασχολείται με αυτόν, την Αστρονομία, ξεκινά πάντα με την απόκτηση των βασικών γνώσεων για τη δομή και την σύσταση των ουρανίων σωμάτων και του Σύμπαντος γενικότερα. Αν και οι γνώσεις αυτές είναι κατά κανόνα πολύ τεχνικές και απαιτούν συστηματικές πανεπιστημιακές σπουδές, μιάς και η Αστρονομία είναι ένας από τους πιο πολύπλοκους κλάδους των Φυσικών επιστημών, είναι δυνατόν ο μέσος άνθρωπος να αποκτήσει τις απαραίτητες πληροφορίες διαβάζοντας εκλαϊκευτικά βιβλία και αντίστοιχα άρθρα σε έγκυρα εκλαϊκευτικά επιστημονικά περιοδικά. Αυτό το πρώτο βήμα αποτελεί μονόδρομο για όλους εκείνους που θέλουν να γνωρίσουν πώς είναι τα πράγματα έξω από τον μικροσκοπικό μας πλανήτη.

Θεωρώντας τον Ουρανό στην Αστρονομία ως το Σύμπαν, μπορούμε επιστημονικά να ορίσουμε ότι ουράνια σώματα είναι όλα εκείνα τα οποία συνιστούν το Σύμπαν. Επομένως Aστέρες, Ήλιος, Πλανήτες κλπ είναι ουράνια σώματα.

Τα «ουράνια σώματα» ανάλογα με τη φυσική τους κατάσταση, τη μορφή και τις διαστάσεις τους,τις κινήσεις και των εν γένει ιδιοτήτων τους διακρίνονται σε επτά κύριες και μεγάλες κατηγορίες:

1. Γαλαξίες
2. Νεφελώματα
3. Αστέρες
4. Πλανήτες
5. Δορυφόροι
6. Κομήτες και
7. Μετεωρίτες ή Μετέωρα

*Στο παρόν άρθρο δεν θα αναλύσουμε σε βάθος την κάθε κατηγορία αλλά, θα κάνουμε μια σύντομη περιγραφή της. Σταδιακά στο μέλλον, θα ασχοληθούμε ενδελεχώς με τα φυσικά της κάθε κατηγορίας των ουράνιων σωμάτων.  

Γαλαξίες

Οι γαλαξίες αποτελούν τεράστια βαρυτικά συστήματα αστέρων, γαλαξιακών αερίων, αστρικής σκόνης και (πιθανώς) αόρατης σκοτεινής ύλης. Η ετυμολογία της λέξης προέρχεται από τα ελληνικά και σημαίνει άξονας από γάλα και αναφέρεται στον δικό μας Γαλαξία.

Διαπιστώθηκε ότι στο Σύμπαν, εκτός των γαλαξιών, βρίσκεται και διασκορπισμένη αραιότατη ύλη, εξ αερίων και σκόνης - συχνά πολύ αραιότερη του «κενού» που επιτυγχάνεται πειραματικά. Έτσι η ύλη αυτή δύναται να θεωρηθεί ότι πληροί εν γένει τον χώρο του Σύμπαντος. Και επειδή ακόμη τέτοια ύλη καταλαμβάνει όλο τον «μεσογαλαξιακό» χώρο (διαγαλαξιακό διάστημα), δηλαδή το διάστημα μεταξύ των γαλαξιών, γι' αυτό και ονομάζεται μεσογαλαξιακή ή διαγαλαξιακή ύλη.

Οι τυπικοί γαλαξίες αποτελούνται από 10 εκατομμύρια έως 1 τρις (107 - 1012) αστέρες, οι οποίοι βρίσκονται σε τροχιά γύρω από ένα βαρυτικό κέντρο. Εκτός από αστέρες, οι περισσότεροι γαλαξίες περιέχουν και ένα μεγάλο πλήθος αστρικών συστημάτων και αστρικών σμηνών όπως και διάφορους τύπους νεφελωμάτων. Οι περισσότεροι γαλαξίες έχουν διάμετρο από μερικές χιλιάδες έως μερικές εκατοντάδες χιλιάδες έτη φωτός και απέχουν μεταξύ τους εκατοντάδες χιλιάδες έως εκατομμύρια έτη φωτός.

Ιστορικά, οι γαλαξίες ταξινομούνται ανάλογα με το φαινόμενο μέγεθός τους και τις μορφές τους. Αυτές οι μορφές είναι οι ελλειπτικοί γαλαξίες, οι οποίοι έχουν οπτικά ένα ελλειπτικό σχήμα, οι σπειροειδείς γαλαξίες που έχουν ένα δίσκο υλικών και οι ανώμαλοι γαλαξίες που δεν έχουν κανένα συγκεκριμένο σχήμα και είναι παράδειγμα βαρυτικής έλξης από τους γειτονικούς γαλαξίες. Αυτή οι αλληλεπίδραση μεταξύ γαλαξιών που έχει ως τελικό αποτέλεσμα τη συγχώνευσή τους, μπορεί να προκαλέσει έντονη αστρογόνο δραστηριότητα, δημιουργώντας αυτό που είναι γνωστό ως αστρογόνος γαλαξίας.

*Με τον όρο Γαλαξίας (Κεφαλαίο Γ) αναφερόμαστε, στον γαλαξία στον οποίο ανήκει η Γη και το Ηλιακό Σύστημα, ενώ όταν αναφερόμαστε σε άλλο γαλαξία, τον γράφουμε με πεζό «γ» και ακολουθεί και το όνομά του.

Νεφελώματα

Νεφέλωμα (αρχ. ελλ. Νεφέλη, από τη λέξη Νέφος), στην αστρονομία είναι ένα διαστρικό σύννεφο σκόνης, υδρογόνου, ηλίου και άλλων ιονισμένων αερίων. Αρχικά, νεφέλωμα ήταν ένα όνομα για κάθε αστρονομικό αντικείμενο διάχυτου και χαμηλής έντασης φωτός, συμπεριλαμβανομένων των γαλαξιών πέρα από το Γαλαξία μας. Ο γαλαξίας της Ανδρομέδας, για παράδειγμα, ονομαζόταν «το Νεφέλωμα της Ανδρομέδας» (και οι σπειροειδείς γαλαξίες σε γενικές γραμμές «σπειροειδή  νεφελώματα») πριν να επιβεβαιωθεί η αληθινή φύση των γαλαξιών στις αρχές του 20ού αιώνα από τον Έντγουιν Χαμπλ και άλλους. Τα νεφελώματα είναι χώρος γέννησης άστρων. 


Στο σημείο αυτό μπορούμε να αναφέρουμε πως τα νεφελώματα είναι αέρια διάφορης πυκνότητας μεσοαστρικής ύλης. Όταν η μεσοαστρική ύλη αλληλεπιδρά (υψηλή πυκνότητα Ιονισμένου Υδρογόνου (HII)), τα νεφελώματα ακτινοβολούν. Όταν η αλληλεπίδραση είναι ποιο ασθενής, τα νεφελώματα παραμένουν σκοτεινά (χαμηλή πυκνότητα ουδετέρου Υδρογόνου (HI)).

Ο χώρος που παρεμβάλλεται μεταξύ των αστέρων των Γαλαξιών χαρακτηρίζεται από την παρουσία ύλης (αέρια και σκόνη) η οποία είναι γνωστή σαν Μεσοαστρική Ύλη.

Σχηματισμοί Μεσοαστρικής Ύλης

Φωτεινά Νεφελώματα:

• Περιοχές Ιονισμένου Υδρογόνου (HII)
• Νεφελώματα Εκπομπής
• Νεφελώματα Ανακλάσεως
• Πλανητικά Νεφελώματα
• Υπολείμματα Υπερκαινοφανών

Σκοτεινά Νεφελώματα:

• Νέφη Μεσοαστρικής Σκόνης
• Νέφη Ουδετέρου Υδρογόνου (HI)
• Μοριακά Νέφη

Οι κλασσικοί τύποι νεφελωμάτων είναι οι εξής:

α) το διάχυτο νεφέλωμα (νεφέλωμα ανάκλασης, νεφέλωμα εκπομπής και σκοτεινό νεφέλωμα), η ευρύτερη κατηγορία νεφελωμάτων. Επίσης λέγεται και περιοχή ΗΙΙ, δηλαδή περιοχή με ιονισμένο υδρογόνο.

β) το πλανητικό νεφέλωμα, είναι το νεφελώμα που δημιουργείται καθώς άστρο μικρής μάζας αποβάλλει τα εξωτερικά τοιχώματά του και μετατρέπεται σε λευκό νάνο. Στην πραγματικότητα είναι και αυτά περιοχές ΗΙΙ, αλλά είναι πιο πυκνές και πιο συμπυκνωμένες από τα διάχυτα νεφελώματα.

γ) το κατάλοιπο υπερκαινοφανή, το οποίο δημιουργείται μετά από ένα υπερκαινοφανή αστέρα (σουπερνόβα). Αποτελεί ιδιαίτερο τύπο νεφελώματος.

Αστέρες

Κατά την Αστροφυσική ο κάθε αστέρας είναι ένα λαμπερό αέριο ουράνιο σώμα που παράγει ενέργεια από πυρηνικές αντιδράσεις σύντηξης που συμβαίνουν στον πυρήνα του. Όταν η μάζα του σώματός του είναι μικρότερη από 0.08 φορές της μάζας του ήλιου οι πιέσεις και οι θερμοκρασίες που αναπτύσσονται στο κέντρο του, δεν επαρκούν προκειμένου να αρχίσουν οι πυρηνικές συντήξεις. Επομένως η μάζα όλων των αστέρων είναι μεγαλύτερη από την ανωτέρω ποσότητα.

Παρατηρώντας κυρίως τη νύκτα, στον Ουράνιο θόλο, τους αστέρες διαπιστώνεται ότι αυτοί δεν κατανέμονται ομοιόμορφα σ΄ αυτόν, ενώ παρουσιάζουν κάποια ευδιάκριτα συμπλέγματα τα οποία και ονομάζονται αστερισμοί.


Τα άστρα, ανάλογα με το μέγεθός τους, χωρίζονται σε διάφορες κατηγορίες. Μία συγκεκριμένη κατηγορία αστεριών, που είναι μικρότερα από τον Ήλιο, είναι οι λευκοί νάνοι. Όπως μαρτυράει και το όνομά τους, αυτά τα αστέρια είναι πολύ μικρότερα από τον Ήλιο και το μέγεθός τους είναι συγκρίσιμο με αυτό της Γης, η ακτίνα της οποίας είναι περίπου εκατό φορές μικρότερη από την ακτίνα του Ηλίου. Λόγω της μεγάλης θερμοκρασίας τους (περίπου 10000 βαθμοί Κελσίου) εκπέμπουν έντονο λευκό φως και γι' αυτό ονομάζονται λευκοί νάνοι. Μία άλλη κατηγορία αστεριών, προς την αντίθετη κατεύθυνση από πλευράς μεγέθους, είναι οι γίγαντες που, όπως λέει και το όνομά τους, είναι πολύ μεγάλα άστρα, δεκάδες φορές μεγαλύτερα από τον Ήλιο.Τέλος, υπάρχει μία ακόμα πιο ακραία κατηγορία αστεριών, οι λεγόμενοι υπεργίγαντες, που η ακτίνα τους είναι εκατοντάδες φορές μεγαλύτερη από την ακτίνα του Ηλίου. Στο προηγούμενο παράδειγμα, αν στο κέντρο του ηλιακού συστήματος είχαμε έναν υπεργίγαντα, τότε η επιφάνειά του θα είχε υπερκαλύψει και αυτήν ακόμα την τροχιά της Γης!


Οι διάφορες αστρικές κατηγορίες αντιπροσωπεύουν διαφορετικά στάδια στην εξέλιξη των αστεριών. Εδώ θα πρέπει να πούμε ότι τα αστέρια δεν είναι παντοτινά, αλλά έχουν κάποιο συγκεκριμένο χρόνο ζωής. Γεννιούνται κάποια στιγμή, κατόπιν διανύουν τη ζωή τους, και στο τέλος πεθαίνουν. Στη διάρκεια της ζωής τους περνούν από διάφορες φάσεις, που εξαρτώνται από τις φυσικές συνθήκες που επικρατούν στο εσωτερικό τους.


Τα αστέρια είναι τεράστιες διάπυρες αεριώδεις σφαίρες. Το γεγονός ότι η ύλη τους είναι σε αεριώδη κατάσταση οφείλεται στις πολύ μεγάλες θερμοκρασίες τους, που φθάνουν τις χιλιάδες ή και δεκάδες χιλιάδες βαθμούς στην επιφάνειά τους και αυξάνονται πολύ περισσότερο καθώς πλησιάζει κανείς προς το κέντρο τους. Οι τεράστιες αυτές αεριώδεις σφαίρες βρίσκονται σε υδροστατική ισορροπία, καθώς σε κάθε σημείο στο εσωτερικό τους η βαρυτική δύναμη (που έχει διεύθυνση προς το κέντρο) εξισορροπείται από τη δύναμη των τεραστίων πιέσεων που επικρατούν εκεί.

Πλανήτες

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα του 26ου Συνεδρίου της Διεθνούς Αστρονομικής Ένωσης (IAU) (14 - 25 Αυγούστου 2006) που έγινε στην Πράγα, πλανήτης ονομάζεται κάθε ουράνιο σώμα που (α) βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τον Ήλιο και όχι γύρω από κάποιο άλλο σώμα, (β) διαθέτει επαρκή μάζα και βαρύτητα ώστε να έχει αποκτήσει σφαιρικό σχήμα και (γ) κυριαρχεί στην τροχιακή ζώνη στην οποία κινείται. Το σώμα που καλύπτει τα πρώτα δύο κριτήρια αλλά όχι αυτό της κυριαρχίας στην τροχιά του, όταν δεν είναι δορυφόρος, λέγεται «πλανήτης νάνος».

Η ετυμολογία της λέξης προέρχεται από την αρχαιοελληνική φράση «πλανήτες αστέρες» (άστρα που περι-πλανιούνται), σε αντίθεση με τους αστέρες που μοιάζουν ακίνητοι στον ουράνιο θόλο (εξ ου και η ονομασία «απλανείς αστέρες»). Είναι παράγωγο της λέξης "πλάνης" που σημαίνει περιπλανώμενος, χωρίς μόνιμη διαμονή.

Ο μέχρι σήμερα πιο αποδεκτός κατάλογος πλανητών αποτελείται από τους 8 παρακάτω πλανήτες σε τροχιά γύρω από τον Ήλιο, όπως φαίνονται στο διπλανό σχήμα:

1. Ερμής
2. Αφροδίτη
3. Γη
4. Άρης
5. Δίας
6. Κρόνος
7. Ουρανός
8. Ποσειδώνας

Από το 1995, χρονιά ανακάλυψης του πρώτου πλανήτη εκτός του ηλιακού μας συστήματος, έγινε γνωστή η ύπαρξη πλανητών σε τροχιά γύρω από άλλα άστρα. Αυτοί ονομάζονται εξωηλιακοί πλανήτες ή εξωπλανήτες (extrasolar planets). Αν και οι πλανήτες που έχουν ανακαλυφθεί έως τώρα είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία πλανήτες γίγαντες (τουλάχιστον του μεγέθους του Δία ή του Κρόνου), οι αστρονόμοι πιστεύουν στην ύπαρξη και πλανητών παρόμοιων με τη Γη, γεγονός που θα μπορούσε να δικαιολογήσει έρευνα για εξωγήινη ζωή.

Δορυφόροι

Φυσικός δορυφόρος ή φεγγάρι ονομάζεται κάθε φυσικό ουράνιο σώμα που περιφέρεται γύρω από έναν πλανήτη ή πλανήτη νάνο ή άλλο μικρότερο ουράνιο σώμα και υπακούει στους ίδιους νόμους της ουράνιας μηχανικής που ρυθμίζουν την κίνηση των πλανητών. Τους νόμους αυτούς προσδιόρισε ο Γερμανός αστρονόμος Γιοχάνες Κέπλερ. Οι φυσικοί δορυφόροι ονομάζονται επίσης δευτερεύοντες πλανήτες.

Υπάρχουν 173 γνωστοί φυσικοί δορυφόροι γύρω από τους πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος, καθώς και 8 σε τροχιά γύρω από τους πλανήτες νάνους. Μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2015, 271 πλανητοειδείς με δορυφόρο έχουν ανακαλυφθεί, συνολικά 286 δορυφόροι.Υπάρχουν 111 γνωστά αντικείμενα στην Κύρια ζώνη αστεροειδών με δορυφόρους (οι έξι με δύο δορυφόρους), 4 Τρωικοί Αστεροειδείς του Δία με δορυφόρους, 56 αντικείμενα που βρίσκονται κοντά στη Γη με δορυφόρους (Γεωπλήσια αντικείμενα) και 21 αστεροειδείς με δορυφόρους που η τροχιά τους τέμνει την τροχιά του Άρη. Ακόμη υπάρχουν, 79 μεταποσειδώνια αντικείμενα με δορυφόρους, από τα οποία 2 με δύο δορυφόρους και 1 (Πλούτωνας) με πέντε.

Οι περισσότεροι δορυφόροι κινούνται γύρω από τους πλανήτες κατά την "ορθή φορά", δηλαδή κατά τη φορά που περιφέρονται και οι πλανήτες γύρω από τον Ήλιο. Στον κανόνα όμως αυτόν υπάρχουν και αρκετές εξαιρέσεις. Από τους δορυφόρους με γνωστά στοιχεία, τέσσερις του Δία, ένας του Κρόνου, τέσσερις του Ουρανού και ένας του Ποσειδώνος, δηλαδή συνολικά οι 10 από τους 35 γνωστούς δορυφόρους, κινούνται κατά την αναδρομή φορά γύρω από τον αντίστοιχο πλανήτη.

Η διάρκεια της περιστροφής, στους λεγόμενους "κανονικούς" δορυφόρους, είναι ίση με τον χρόνο περιφοράς του δορυφόρου γύρω από τον πλανήτη. Δηλαδή, όπως ακριβώς και η Σελήνη, παρουσιάζουν προς τον πλανήτη πάντοτε την ίδια όψη. Μοναδική γνωστή εξαίρεση "κανονικού" δορυφόρου που ωστόσο η διάρκεια περιστροφής διαφέρει είναι ο Υπερίωνας του Κρόνου. Υπάρχουν λόγοι να πιστεύουμε ότι μερικοί από τους δορυφόρους των μεγάλων πλανητών (εκείνοι που βρίσκονται συνήθως μακριά από τον πλανήτη) είναι ουράνια σώματα που συνελήφθησαν οπό τον πλανήτη και υποχρεώθηκαν να στρέφονται γύρω του. Για ορισμένους από τους μη-κανονικούς και μακρινούς δορυφόρους έχει παρατηρηθεί ότι ο χρόνος περιστροφής και ο χρόνος περιφοράς διαφέρουν κατά πολύ.

Κομήτες

Οι κομήτες είναι ουράνια σώματα που σε αντίθεση με τους απλανείς αστέρες και τους πλανήτες παρουσιάζουν όψη νεφελώδη (κόμη), ενώ η ύλη από την οποία συνίστανται μερικές φορές επιμηκύνεται υπό μορφή μακριάς ουράς όταν διέρχονται κοντά από τον Ήλιο. Αυτά τα φαινόμενα παρατηρούνται εξαιτίας της δράσης της ηλιακής ακτινοβολίας και του ηλιακού ανέμου στον κομήτη. Όταν πλησιάζει τον Ήλιο η ηλιακή θερμότητα τον ζεσταίνει και χάνει τα πτητικά υλικά από τη επιφάνεια του, από σχισμές που δημιουργούνται καθώς τα υλικά εκτοξεύονται με μεγάλη ταχύτητα, γύρω στα 1000 μέτρα το δευτερόλεπτο. Έτσι εκτοξεύονται ιόντα νερού (που εξαχνώνονται από τον πάγο), διοξείδιο του άνθρακα, σκόνη, οργανικές ενώσεις και μικρά πετρώδη κομμάτια με αποτέλεσμα να δημιουργούνται στο διάστημα δυο ουρές, η ουρά σκόνης και η ουρά ιόντων που παρασύρει ο ηλιακός άνεμος.

Οι διαστάσεις του πυρήνα του κομήτη κυμαίνονται από μερικά μέτρα μέχρι δεκάδες χιλιόμετρα και αποτελείται από χαλαρά συνδεδεμένο πάγο, σκόνη και πετρώματα.

Οι κομήτες περιφέρονται γύρω από τα άστρα σε διάφορες τροχιές και έχουν τροχιακές περιόδους από λίγα μέχρι χιλιάδες χρόνια. Υπάρχουν δύο κύριες πηγές, το Νέφος του Όορτ και η Ζώνη του Κάιπερ. Το Νέφος του Όορτ βρίσκεται σε μεγάλη απόσταση από τον Ήλιο και θεωρείται ότι περιλαμβάνει περίπου ένα τρισεκατομμύριο πυρήνες κομητών. Ενίοτε, λόγω βαρυτικών αλληλεπιδράσεων με γειτονικά άστρα, μεσοαστρικά νέφη, τους πλανήτες του Ηλιακού Συστήματος ή με το σύνολο του Γαλαξία, οι πυρήνες αυτοί αρχίζουν να κατευθύνονται προς το κέντρο του Ηλιακού Συστήματος. Σπάνια, κομήτες με υπερβολική τροχιά κατευθύνονται προς τον Ήλιο και μετά απομακρύνονται τελείως από αυτόν, ένω άλλοι λόγω αλληλεπιδράσεων με τους πλανήτες αποκτούν πολύ μικρότερες τροχιακές περιόδους. Υπάρχουν όμως και κομήτες με πολύ μικρές τροχιακές περιόδους. Η προέλευση αυτών των κομητών θεωρείται η Ζώνη του Κάιπερ, η οποία αρχίζει αμέσως μετά την τροχιά του Ποσειδώνα.

Μετεωρίτες 

Ο μετεωρίτης είναι ένα ουράνιο σώμα που έλκεται από τη βαρύτητα της Γης και πέφτει στην επιφάνεια, χωρίς να διαλυθεί πλήρως στην ατμόσφαιρα. Κατά την είσοδο στην ατμόσφαιρα θερμαίνεται λόγω τριβής και αναφλέγεται, αφήνοντας πίσω μια λαμπρή γραμμή φωτός, γνωστή και ως «πεφταστέρι» ή διάττοντας αστέρας.

Όταν οι μετεωρίτες εισέρχονται στη γήινη ατμόσφαιρα, οι ταχύτητές τους κυμαίνονται από 36.000 έως και 250.000 χιλιόμετρα την ώρα. Στη συνέχεια επιβραδύνονται και η ταχύτητά τους μειώνεται σε μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα την ώρα, για να καταλήξουν στην επιφάνεια της Γης με ένα χαρακτηριστικό σάλπισμα. Εν τούτοις, τα πολύ μεγάλα κομμάτια επιβραδύνονται ελάχιστα και γι' αυτό δημιουργούν κρατήρες. Τα πετρώδη, φυσικά, μετεωροειδή, με διάμετρο μέχρι 10 μέτρα, εκρήγνυνται στη διάρκεια της πτώσης τους μέσα στη γήινη ατμόσφαιρα πριν φτάσουν στην επιφάνεια της Γης, αν και η ενέργεια που εκλύεται είναι ίση με την έκρηξη πέντε ατομικών βομβών τύπου Χιροσίμα.

Αρκετές φορές κατά το απώτερο παρελθόν ιδιαίτερα μεγάλοι μετεωρίτες έχουν φτάσει στην επιφάνεια της Γης και έχουν προκαλέσει μεγάλες εκρήξεις. Ο μεγαλύτερος κρατήρας από ενα τέτοιο γεγονός είναι στο Βρέντεφορτ, στη Νότια Αφρική, με διάμετρο σχεδον 300 χλμ, που πιθανολογείται ότι δημιουργήθηκε κατά την πρόσκρουση μετεωρίτη διαμέτρου 10 χλμ. Από πρόσκρουση μετεωρίτη κοντά στη χερσόνησο Γιουκατάν του Μεξικού θεωρείται πως εξαφανίστηκαν και οι δεινόσαυροι.

Γενικά οι μετεωρίτες διακρίνονται σε τρεις βασικές κατηγορίες, ανάλογα της ποσοστιαίας περιεκτικότητας σε σίδηρο:

1. Λιθομετεωρίτες ή αερόλιθοι(ποσοστό σιδήρου 1%)
2. Λιθοσιδηρομετεωρίτες ή Σιδηρολιθομετεωρίτες, και
3. Σιδηρομετεωρίτες ή σιδερίτες(ποσοστό σιδήρου μεγαλύτερο του 50%)

Σε μελλοντικό χρόνο θα ασχοληθούμε εκτενέστερα με τους γαλαξίες, τα νεφελώματα και τα άστρα, δεδομένου πως η Αστροφυσική και ο κλάδος της που ασχολείται με τον μοντέλο περιγραφής του σύμπαντος (Κοσμολογία), αποτελούν την κύρια θεματολογία του ιστότοπου Astrophysics Port.


Πηγές
pemptousia.gr
el.wikipedia.org
astronomia.gr
sfak.org
aristoteleioastronomia.weebly.com
astro.noa.gr